Hiephiephiep

Geen rimpels, geen grijze haren en 10 kilo lichter dan precies een jaar geleden. Het is geweldig om vandaag 23 te worden!

Heb leuke kleren aangetrokken, lekkere douchegel gebruikt, al stiekem van de brownies gesnoept en al mn smsjes, mailtjes en telefoontjes beantwoordt. Vanochtend was het wel even afwachten of het doorging, mijn verjaardag. Het was namelijk zo mistig dat de dag kwijt was. Mijn verjaardag was ontzichtbaar! Nu is het opgetrokken en zit ik met mijn kroontje, vlaggetje en 23 kaarsjes me ontzettend feestelijk te voelen.

Vanochtend zelfs nog gefeliciteerd op de radio door Giel Beelen. (giel.vara.nl uitzending 11-10-2007, tussen 7-8 uur bij terugluisteren op 1 uur 26 minuten) Sarah Bettens was er namelijk in de studio, vet kado voor mij he? ;)
Zaterdag zie ik dr in Breda, kijk er echt naar uit, nog meer dan naar Suriname waar ik zondag naar toe ga. Dat komt omdat ik me daar nog nix bij voor kan stellen denk ik.

Ohja en ik kom heeel misschien op tv om gemetamorfoost te worden, maar das nog nie zeker. Laat wel weten als t zo ver is :)

Ga nu weer naar de brownies staren en mezelf inhouden om mn gezicht er niet in te begraven.

X jarige Ingel

Is er een dokter in de zaal? Anyone..? Hello!!!???

Daar lag ik dan, wijdbeens in de stijgbeugels...

Nee, niet schrikken. dit is geen begin van een pornoblog, maar een beschrijving van mijn woensdagmiddag. Gisteren moest ik naar het ziekenhuis voor een onderzoek op een plek waar je als vrouw liever niet onderzocht wil worden. Ik werd naar een kamertje geleid waar de zuster zei dat ik alles onder mijn navel uit moest trekken. Daarbij vroeg ze wat ik van de folder vond. Folder...? Ik wist van nix, had op internet uitgezocht wat ze waarschijnlijk zouden gaan doen en me daar mentaal op voorbereid. Dat was ook wel nodig...

Eerst moest ik op een soort space-wc plassen en toen dus de stijgbeugels in klimmen. Niet echt een vrouwvriendelijke positie. Er werden wat groene doeken op mijn benen en down-there gelegd. De zuster legde uit wat ging gebeuren en ik was er helemaal klaarvoor. Wegrennen had toch geen zin. Mijn zenuwen waren bijna onder controle dus van mij mochten ze wel beginnen.
De zuster ging even weg. Daar lag ik dan, wijdbeens op de tocht.

5 minuten gingen voorbij, 10, 15...
Ik lag moederziel alleen met alles open en bloot in een schemerige behandelkamer. Na een half uur kwam de zuster binnen: Sorry, we zijn je niet vergeten maar we zijn de dokter kwijt.
Oh joh, maakt niets uit, ik lig hier pas een half uur met een half bevroren down-there en geen gevoel meer in mijn tenen. Ik ga nergens heen... 40 minuten heb ik in standje ongemakkelijk gelegen terwijl ik op de gang gelach hoorde en er soms iemand perongeluk binnenliep. Fijn.

Uiteindelijk kwam er een jonge griet die zich met een bekakte Rrrrrr voorstelde met haar achternaam. Ik lag nog steeds als exhibit number 1 in de stoel/martelwerktuig.
Voor ik er erg in had werd er een buis naar binnen gejetst. Dat viel mee dacht ik, tot ik in mijn ooghoek de scherpe ijzeren sabel zag die ze toen van plan waren naar binnen te hijen.
De zuster zag de panische blik in mijn ogen en zei, nee nee die gaat niet in jou, die gaat in de buis die al in je zit. Uhm sorry, maar technisch gezien gaat hij dus wel in mij?!

Het bleek een camera op een stokje te zijn, want toen ik goed en wel besefte dat ik een ijzeren staaf in me had, verscheen op het schermpje naast me ineens het beeld van een soort roze octopushuid. Mijn blaas. Ik had live een SBS6 shownieuwsploeg in mijn blaas rondkijken! Vet bizar. Ik moest de neiging onderdrukken om gek te bewegen om te zien wat er dan zou gebeuren. Toen ik bekomen was van de schrik voelde ik ineens een vreemde sensatie.
De dokter was mijn blaas via het buisje aan het volspuiten met KOUD!!! water.
Enig idee hoe dat voelt? Nou? Nee?
Heel irritant! Koud en prikkelig.
De dokter had alleen moeite met de mededeling dat ik ineens heel nodig moest plassen, want in plaats van te stoppen ging ze nog lekker even door.
Kijk, en dan loop je dus over. Met koud water. Uit je blaas. In een bak. Tussen je benen. Die in stijgbeugels liggen. Waar 2 mensen met hun neus bovenop zitten.
Fijn...

Gelukkig was het toen klaar en mocht ik naar het toilet. Ooit koud water geplast? Nou? Nee?
Voglens mij voelt het hetzelfde alsof je je piemel tussen ijsblokjes hebt gelegd. Wat was dat raaaar! Ik zat kei hard te lachen op het toilet. Dat space toilet meette trouwens op hoe hard en consequent mijn straal was. Als ze dat eerder gezegd hadden, had ik tenminste mijn best gedaan! Ik wil natuurljik over de beste in zijn.

Toen nog ff checken of mijn blaas wel echt leeg was. Dit deden ze met een echoapparaat en een hoop glijmiddel op mijn buik. Helaas niet dezelfde knappe echo-man als vorige week. Uiteidnelijk werd ik(lichamelijk) gezond verklaard en mocht ik naar huis. Met een branderig gevoel down-there en het trauma van een camera-sabel vers opgeslagen in mijn geheugen.

Het viel best mee, maar zoals ik al tegen de zuster zei: 'Ik zit liever op een terrasje.'

x Ingel

Geen ratten, maar katers

Zondagochtend... Opgewekt spring ik uit mijn bed om de schade van de avond ervoor op te nemen. 35 mensen in een flatje met drank, muziek, kaarsjes en chips is best veel. Voorzichtig loop ik de trap af... De witte muur bij de trap heeft een vreemde blauwe veeg, de trap lijkt stoffig en harig. Een blik op het aanrecht maakt dat het opgewekte gevoel in een klap verdwijnt. Een berg vieze glazen en aangekoekte restjes staart me aan. Ineens voel ik hoofdpijn opkomen.
Mijn maag laat weten dat hij er is, en vooral dat hij niet blij is. 3 cocktailglazen bessen was toch teveel van het goede. De vloer in de kamer is donkergrijs in plaats van bruin en het balkon ruikt naar bier.

Kortom, kampverkering en ik hebben een feestje gegeven! Ik nodigde een man of 12 uit. Meneer kwam uit op 40. Baas boven baas. Overdag het hele huis feest-klaar gemaakt en 's avonds paprika's gesneden en chips klaargezet. Kampverkering leverde de muziek en ik stak alle kaarsjes aan.
Ik was nerveus, vind feestjes spannend. Heb nog steeds het beeld in mijn hoofd van een meisje die haar kinderfeestje viert. Ze zit op de bank met een klein verjaardagskroontje op. Het is drie uur, maar niemand die ze uitgenodigd heeft komt.
'lang zal ik leven...'

Nog steeds is dit een van mijn grootste nachtmerries. Gelukkig stond de flat al gauw vol. De familie ging zelfs maar op de slaapkamer staan bij gebrek aan ruimte. Het leek wel een amerikaanse housewarming. Iedereen had leuke kado's of envloppen meegenomen en na een flink cocktailglas bessen was ik ook relaxed. Ik heb het otnzettend naar mjin zin gehad, en toen ik dronken was maakte ik me zelfs niet meer druk of anderen het wel gezellig vonden. Ik ben niet verantwoordelijk voor andermans geluk! wow, alcohol levert dus toch zinnige dingen op...
Toen ik mijn wangen en tong niet meer voelde en luidruchtig verkondigde dat ik dronken was werd het tijd voor water. Toch duurde het nog het hele feest tot ik weer bij zinnen was. Ik was nog zo aangeschoten dat ik zelfs met de evilbroer van kampverkering muziek durfde te maken. Hij pakte mijn gitaar en speelde een nummer van K's Choice. Kippenvel stond op mjin armen, en ik kon niet anders dan zingen. Gelukkig was het niet zo druk meer, en de alcohol verdoofde mijn schaamte. Vond het heerlijk om weer gewoon met een gitaar mee te zingen. Het koor is ook leuk, maar toch anders...
Uiteindelijk lag ik in bed toen kampverkering de laatste vrienden naar buiten escorteerde. Fijn, discussies in de gang terwijl ik probeerde te slapen... :S
Ik vond het voor het eerst in mijn leven een leuk zelfgegeven feest! Het was fijn om het met kampverkering samen te doen en om leuke mensen ons flatje te laten zien.

Vandaag op het werk mijn maag tot rust laten komen. De hoofdpijn zakte na liters water.
Nu weer terug naar gewoon gewoon.

x Ingel