It's aliveeeee aliveee!

------------------------------------------------------------------------------------------------
Piiiiieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep

Hartmassage....

Mond-op-mond-beademing...

Shocken...

Pieeep pieeeep pieeeeep pieeeep pieeeep pieeeep pieeep pieeep pieeep
------------------------------------------------------------------------------------------------

Gelukt!

Ik heb mijn blog tot leven gewekt!
Dat mag ook wel na maanden van radio(internet)stilte.

De afgelopen maanden was er genoeg om te schrijven, maar op de een of andere manier kwam het er niet van. De lat om opnieuw te beginnen kwam steeds hoger te liggen en uiteindelijk besloot ik mijn blog maar gewoon te negeren en te zien als leuk naslagwerk voor als ik een smoezelige huisvrouw met 2 kinderen ben. 'Kijk, toen had mama nog een leven...'

Maar kom op, ik ben een jonge meid van 22 en heb nog genoeg te melden om mijn plaatsje op het internet te claimen. Best vreemd eigenlijk een weblog, het voelt heerlijk anoniem. Je gaat er niet vanuit dat mensen je hersenspinsels lezen, tot je op een dag geconfronteerd wordt met een collega die je vertelt dat je een leuke weblog hebt... Clunk... (klinkt als glazen pot die op de grond stuitert) Best schrikken als iemand je verhalen ineens leest. Zeker nu ik geacht wordt een professional te zijn en me ook als zodanig te gedragen. En tja dat ben ik nu ook wel (self fulfilling prophecy) maar mn oude blogs getuigen niet altijd van ethiek, onbesproken gedrag en smaak.
En stel nou, stel dat mensen mij zouden google-en, mensen met wie ik werk, of voor wie ik werk.. Wat moeten zij dan wel niet van me denken?
Maar ik laat me niet monddood maken. Ik ben wie ik ben en schaam me er niet voor. En als je de blogs leest leer je me misschien beter kennen dan jij en ik zouden willen, maar je kunt wel zien dat ik echt ben.

Zo, dat is er uit.

x Ingel